Το μέλλον μέσα από τα Hunger Games

Σε μια φουτουριστική εποχή, όπου η διαφθορά, η πολιτική διαπλοκή και η μη ορθολογική χρήση της τεχνολογίας βασιλεύουν, διαδραματίζονται τα Hunger Games ή αλλιώς Αγώνες Πείνας. Μια σειρά ταινιών που καθήλωσε όλες τις ηλικίες, ήρθε για να θίξει θέματα και γεγονότα, τα οποία ήδη άρχισαν να μαστίζουν τη σημερινή κοινωνία και να περάσει μηνύματα που σίγουρα θα απασχολήσουν τον κόσμο τον οποίο συντηρούμε και ζούμε μέσα του.

Από την αρχή γίνεται εμφανέσταστη η σαθρότητα κατά την οποία λειτουργεί ένα πολιτικό σύστημα, που ποδοπατά τον λαό του, προκειμένου τα ίδια τα στελέχη του να βιώνουν την απόλυτη χλιδή και πολυτέλεια. Σε ένα μέλλον που οι πολίτες είναι σκλάβοι των “βίτσιων” και της αυταρέσκειας των “μεγάλων”, χύνεται νέο αίμα, ενώ ο φόβος είναι το κύριο όπλο που υποβόσκει τη ζωή αυτή. Οι ταινίες αναφέρονται σε μια δικτατορία που συχνάζει την πλύση εγκεφάλου μέσα και έξω από τα Μέσα Ενημέρωσης. Πόσο κοντά είμαστε σε αυτό; Και κατά πόσο η σημερινή Πολιτεία είναι έτοιμη να ασπαστεί ένα τέτοιο σύστημα;

Στο βωμό της δημοσιότητας, οι απλοί άνθρωποι χρησιμοποιούνται σαν πιόνια, που εκτελούν αρρωστημένες εντολές θανάτου. Μια δυσοίωνη κοινωνία, που γεννά και εκπαιδεύει δολοφόνους, οι οποίοι απλώς υπερασπίζονται τη ζωή τους. Η έφηβη Κάτνις, παίρνει τη θέση της μικρής αδερφής της, με σκοπό να τη σώσει απ΄τον βέβαιο θάνατο, όταν η δεύτερη κλήθηκε δίχως επιλογή να πρωταγωνιστήσει στο “παιχνίδι”, όπου ισχύει το: “ο θάνατος σου, η ζωή μου”. Ενώ οι αντιπρόσωποι της τάξης και των πολιτικών συμφερόντων φαίνεται να απολαμβάνουν κάθε ματαιόδοξο δευτερόλεπτο στο οποίο ένα παιδί πεθαίνει, οι κάτοικοι της κάθε επαρχιακής θα χαρακτηρίζαμε περιοχής, μοιάζουν να θρηνούν για τις αδικοχαμένες ψυχές, μα να στέκονται απαθείς σε μια κατάσταση που γνωρίζουν πως δεν μπορούν οι ίδιοι να ανατρέψουν, αφού υπάρχουν οι Ειρηνοποιοί. Μια έννοια οξύμωρη για τη χρηστικότητα των ατόμων αυτών.

Στα Hunger Games, παίρνουμε μια ωμή γεύση των παιχνιδιών που σκαρώνουν τα κεφάλια που θέλουν να καλύψουν τη βρώμα απ΄το σώμα τους. Δείχνει με απίστευτο τρόπο, το πώς στις μεγάλες πολιτικές αναταραχές αυτοί, οι Μεγάλοι, προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή του λαού σε άλλα ζητήματα, λιγότερο ή περισσότερο ουσιώδη, προκειμένου οι πρώτοι να δρουν ανενόχλητοι. Και πάλι οι ταινίες στοχοποιούν την καρδιά της δημοσιότητας, αφού ανέκαθεν τα Μέσα Ενημέρωσης και τον απλό κόσμο τον “κρατούσε” το σεξ και το αίμα. Επίσης τραγική η χειραγώγηση, όταν, σε μια παρόμοια κατάσταση, ο λαός στρέφεται εναντίον του εαυτού του, όπως ακριβώς συνέβη κι με τις αριθμημένες περιοχές των ταινιών. Μιλάμε για μια επανάσταση, μέσα στην οποία τα θύματα μεταλλάσσονται σε θύτες και το αντίστροφο.

Αξιοσημείωτο το γεγονός, πως μέσα στους Αγώνες Πείνας δεν υπάρχει καμία αναφορά σε θρησκεία ή κάτι ανώτερο από τον άνθρωπο. Για όλο το Πανέμ -όπως ονομάζεται ο κόσμος του Hunger Games- το ανώτατο πρόσωπο είναι ο Snow, ο τύραννος που ελέγχει και διακυβεύει το μέλλον των ανθρώπων.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως απώτερος σκοπός των Ηunger Games ήταν να αγγίξουν τις νεαρότερες ηλικίες, αφού οι διαγωνιζόμενοι είναι παιδιά μεταξύ 10 και 17 ετών. Μήπως ήταν μια κάποια ελάχιστη προσπάθεια, με στόχο την αφύπνιση των νέων του σήμερα; Μήπως η σύντομη αυτή ματιά στο μέλλον δράσει προφητικά για τους ανθρώπους που θα αναλάβουν τα επόμενα χρόνια το ανερχόμενο “Πανέμ” ;