Σάρκα και οστά, για ακόμη μια φορά, πήρε η πιο κλασική ιστορία φαντασμάτων και τρόμου, υπό τη διεύθυνση του Μάικ Φλανάγκαν, ενώ δημιουργός της υπήρξε η Shirley Jackson γύρω στα 1959, όταν εκδόθηκε το βιβλίο της με τίτλο “Οι δαίμονες του Hill House”. Πρωτότυπη για την εποχή του δράση, πάνω στο συγκεκριμένο διήγημα βασίστηκαν βιβλία, άλλες σειρές, κινηματογραφικές ταινίες -λόγου χάρη: η πρώτη σεζόν του American Horror Story, το συγγραφικό έργο του Stephen King ανά περιόδους κ.α- , αφού χάραξε την αρχή γι αυτό που σήμερα αποκαλούμε “Horror”.
H σειρά ξεκινά και τελειώνει με ένα σκοτεινό πισωγύρισμα στο χρόνο και ισορροπεί ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν. Το παρελθόν αφορά τη ζωή και τα βιώματα της οικογένειας Κρέιν στο Hill House, ένα πελώριο οίκημα, χωμένο στη καρδιά του δάσους, έτοιμο να κρύψει μέσα του οτιδήποτε μεταφυσικό και να “χωνέψει” κάθε προσωπικότητα που πέθανε σε αυτό. Από την άλλη, το παρόν δε φαντάζει καλύτερο, μιας και μοιάζει να έχει στοιχειώσει και να κυβερνά το μέλλον, του μεσήλικου πλέον πατέρα της οικογένειας Κρέιν καθώς και των ενήλικων παιδιών, που προσπαθούν να διαμορφώσουν τη ζωή τους, να δημιουργήσουν οικογένεια και να απεξαρτηθούν από ό,τι κακό και σατανικό τους χάραξε τα παιδικά τους χρόνια. Οι επιλογές είναι μηδαμινές, αφού οι αναμνήσεις ζωντανεύουν σε ένα παθιασμένο φλερτ με το θάνατο.
Η σειρά “Haunting of Hill House” (τα τρία “Η” του τρόμου δηλαδή), άκρως ατμοσφαιρικό, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε όσους του έδωσαν μια ευκαιρία και όχι άδικα φυσικά.
Οι απότομες και αβίαστες εναλλαγές των τοπίων και του χρόνου, εμποτίζουν το σενάριο με μια μυστηριώδη ουσία, που αιωρείται καθ΄όλη τη διάρκεια των δέκα επεισοδίων. Επιπρόσθετα, τα “χρονοδιαγράμματα” για τη ζωή που το ίδιο το σενάριο παραθέτει, παρουσιάζουν τη σταδιακή και πλήρη συνάμα αλλοτρίωση των πρωταγωνιστών, από κάθε είδους μορφή, υλική και άυλη, που έζησε μέσα στο σπίτι, κάτι που καθιστά τη σειρά σκηνοθετικά άψογη.
Σαφώς, η μισή επιτυχία οφείλεται στο ιδιαίτερα προσεγμένο καστ. Δίχως σπουδαία προσοχή, μπορεί κανείς να παρατηρήσει πως πέρα απ΄τις καταπληκτικές ερμηνείες των μικρών παιδιών, οι ηθοποιοί είχαν μεταξύ τους εξωτερικά κοινά, που όντως έδινε την εντύπωση αληθινής οικογένειας. Τέλος οι “μικροί πρωταγωνιστές”, έμοιαζαν επίσης με τον εαυτό τους ως ενήλικες.
Το σενάριο της σειράς, έδωσε βάση και στηρίχθηκε σε μια φωλεύουσα σύνδεση με αλληγορίες και συμβολισμούς, ευδιάκριτη ακόμα και με “γυμνό μάτι”. Η αγάπη είναι αυτή που “έδιωξε” το θάνατο και προσπάθησε να ενώσει όλη την οικογένεια στα δεσμά της αιωνιότητας. Με άλλα λόγια, το όλο εγχείρημα, καταλήγει σε μια οπτική γωνία του θανάτου, εντελώς διαφορετική απ΄αυτή που όλοι γνωρίζουμε. Εμφανίζει επίσης, ένα δεύτερο εαυτό που ζει μέσα σε κάθε άτομο και κατευθύνεται σύμφωνα με τους φόβους και τα ένστικτα του, τις πράξεις που βαραίνουν τη συνείδηση, τις τύψεις και τις ενοχές. Μια κατάσταση που αρχίζει απ΄τη ανήλικη ζωή και διογκώνεται όσο τα χρόνια περνούν. Λάθη του παρελθόντος που στοίχειωσαν το παρόν και οδηγούν στη παράνοια, μάλλον και στο θάνατο.
Το “Haunting of Hill House, αγγίζει οποιαδήποτε θεματική ενότητα αφορά τον Τρόμο. Παράλυση ύπνου, έκτη αίσθηση και γενικά όλα αυτά τα χιλιοπαιγμένα, που τα τελευταία χρόνια έχει βαρεθεί η μικρή και η μεγάλη οθόνη. Η διαφορά με τη συγκεκριμένη απόπειρα προσέγγισης του Hill House, είναι πως τα πάντα δίνονται με τον πιο φυσικό τρόπο, αφού υπάρχει για όλα μια εξήγηση, φτιαγμένο έτσι ώστε να προκαλούν στο θεατή ποικίλα αισθήματα, χωρίς ωστόσο περιττές σάλτσες και άχρηστες τρομακτικές σκηνές. Και ας μη ξεχνάμε πως πρώτα υπήρξε το “Haunting of Hill House” και όλα τα άλλα αντέγραψαν και συνεχίζουν να αντιγράφουν το μοτίβο του.
