Ηχογράφηση από τη Σοφία Σακαρίκου:
Σούρουπο. Δεκέμβρης του 2019. Βρίσκομαι, υπερβολικά φορτωμένη, στην αίθουσα αναμονής του Σταθμού Λαρίσης και βλέπω τα τραίνα να περνούν. Πλανάται στην ατμόσφαιρα μια αποπνικτική μυρωδιά πορτοκαλιού και ο νοσοκομειακός φωτισμός μου προκαλεί μια ελαφριά κεφαλαλγία. Στα ακουστικά μου παίζει για πρώτη φορά το F♯A♯∞, αλλά οι σκέψεις στο μυαλό μου τρέχουν υπερβολικά γρήγορα και δεν προλαβαίνω να το εκτιμήσω. Αδιαφορώ.
Fast-forward, μερικοί μήνες μετά. Είναι Ιούλιος και το μισό καλοκαίρι έχει περάσει και εγώ ούτε που κατάλαβα πότε άρχισε. Υποφέρω από υπερβολική δόση (μελλοντικά) ιστορικών γεγονότων. Επίσης, έχω πολύ πρόσφατη τη Γέννηση της Τραγωδίας του Νίτσε και σίγουρα αυτό δεν βοηθάει με το υπαρξιακό άγχος, βοηθάει όμως με τις μουσικές εξερευνήσεις. Κάπως έτσι, πέφτω πάλι πάνω στο F♯A♯∞. Ή μάλλον, αυτή τη φορά, αυτό πέφτει πάνω μου.
The Dead Flag Blues
Το άλμπουμ μας εισάγει στον κόσμο του μέσα από δυσοίωνα βουητά και ποιητικές αράδες από ένα ανολοκλήρωτο σενάριο του Efrim Menuck. Μια ζοφερή εικόνα καταστροφής, χάους και απόγνωσης αρχίζει να χτίζεται, καθώς μια βραχνιασμένη φωνή απαγγέλει:
The car’s on fire and there’s no driver at the wheel
And the sewers are all muddied with a thousand lonely suicides
Μέσα σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα γκρι και μωβ, παίρνουν μορφή κτήρια έτοιμα να καταρρεύσουν, φλεγόμενοι ουρανοί και άνθρωποι που πασχίζουν να εκμεταλλευτούν τις τελευταίες τους στιγμές. Eκ πρώτης ακρόασης, πρόκειται για ένα αρκετά τρομακτικό, αλλά και απόκοσμο τοπίο. Η φωνή, όμως, συνεχίζει:
The government is corrupt
And we’re on so many drugs
With the radio on and the curtains drawn
Και κάπως έτσι, σύντομα συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται για κάποιο φουτουριστικό εσχατολογικό σενάριο, ή τέλος πάντων, αυτό το εσχατολογικό σενάριο δεν είναι τελικά και τόσο φουτουριστικό. Περιγραφές διεφθαρμένων κυβερνήσεων, μουχλιασμένων κτιρίων και πινακίδων – συμβόλων του καπιταλισμού που βαραίνουν πάνω από το κεφάλι της ανθρωπότητας, μεταφέρουν τον ακροατή σε μια φρικτά παροντική κατάσταση. Και καταλήγει, η αφήγηση:
I open up my wallet
And it’s full of blood
Ο ατμοσφαιρικός απειλητικός ήχος που επιπλέει στα πρώτα 10 λεπτά του κομματιού, ταυτόχρονα με την παραπάνω συνειδητοποίηση, δίνει τη θέση του σε 6 από τα πιο δυνατά λεπτά που έχω συναντήσει στη μουσική. Οι θεωρίες που θέλουν τη μουσική να μεταδίδει κάποια βαθύτερη αλήθεια που δεν μπορεί να αποδοθεί με κανέναν άλλο τρόπο, δικαιώνονται απόλυτα εδώ. Μελωδίες απελπισίας που κουβαλούν μνήμες Άγριας Δύσης, πατούν πάνω σε ήχους από τραίνα και καταλήγουν σε ένα σχεδόν ειρωνικά ελπιδοφόρο συνοθήλευμα μεταλλόφωνου, βιολιού και slide guitar.
East Hastings
To δεύτερο κομμάτι του F♯A♯∞ ξεκινάει με τις απεγνωσμένες φωνές ενός κύρηκα, σταδιακά να υπερκαλύπτωνται από τους σπαραχτικούς ήχους μιας γκάιντας, εδραιώνοντας πλέον τη θεματική της ερειπωμένης Άγριας Δύσης. Σε ένα μετα-αποκαλυπτικό πλαίσιο, παρακμή και νέο ξεκίνημα συμπίπτουν, κάτι που δεν μπορώ παρά να παρομοιάσω με την μέση προς ύστερη περίοδο του Αμερικανικού μετώπου, όπου οι πόλεις αρχίζουν να αποκτούν σταθερή μορφή, ενώ ταυτόχρονα outlaws και Αυτόχθονες νιώθουν ότι βρίσκονται σε έναν κόσμο που δεν τους χωράει.
Τίθεται σε αυτό το σημείο το ερώτημα: «τι είναι μετα-αποκαλυπτικό;». Είναι ένα μελλοντικό σενάριο που δεν μας αφορά και ούτε πρόκειται να μας επηρεάσει; Ή μήπως ο κόσμος έχει τελειώσει και αναγεννηθεί πολλές φορές; Αν ναι, τότε τώρα σε τι στάδιο βρισκόμαστε; Μάλλον σε ένα αντίστοιχο με αυτό της Άγριας Δύσης, είναι η δική μου απάντηση. Κάπως έτσι κορυφώνονται ανεπαίσθητα οι μουσικοί καλπασμοί χτίζοντας την προσδοκία ενός καθαρτικού κρεσέντο, που, όμως, δεν έρχεται ποτέ. Η μουσική σχεδόν σταματά και πλέον στο κομμάτι πρωταγωνιστούν τα (σπανίως εμφανιζόμενα) φωνητικά των Godspeed You! Black Emperor.
Η ηρεμία πριν την καταιγίδα, λοιπόν. Και ύστερα, χάος από εκκωφαντικούς ηλεκτρονικούς ήχους που ραγίζουν το άλμπουμ στα δύο. Η περιπλάνηση σε ερειπωμένους κόσμους, πλημμυρισμένους από συντρίμμια, ολοκληρώνεται σε μια πράξη 30 λεπτών και δίνει τη θέση της σε μια ανέλπιστη ανοικοδόμηση.
They have a large barge with a radio antenna tower on it that they
would charge up and discharge
Providence
Το τρίτο κομμάτι του F♯A♯∞ ξεκινάει από το σημείο μηδέν. Τα αναπάντητα ερωτήματα των προηγούμενων δευτερολέπτων απαντώνται μέσα από τις αδιάφορες συνομιλίες δύο περαστικών. Το τέλος του κόσμου δεν είναι κάτι που «θα έρθει». Ήρθε, έρχεται την παρούσα στιγμή και θα συνεχίσει να έρχεται, ξανά και ξανά, μας λένε, τόσο ο περαστικός, όσο και οι ατέρμονες μουσικές λούπες του επιλόγου του F♯A♯∞. Εμείς τι κάνουμε; Αυτό καλείται να το βρει ο καθένας για τον εαυτό του.
– But d’you think the end of the world is coming?
– No. So says the preacherman but… I don’t go by what he says.
Οι Godspeed You! Black Emperor καταφέρνουν να αποδώσουν, με ένα κολλάζ από βιολιά, καμπανάκια, κιθάρες και αποσπασματικές αφηγήσεις, μια πρωτόγνωρη και σύγχρονη Άγρια Δύση, σε ψυχικό και σε πραγματικό επίπεδο. Επιτυγχάνουν, στον θεατή, την κάθαρση, μέσα από μια ιστορία δίχως τέλος. Μια μιλιταριστική μελωδία διακόπτει την ατμοσφαιρική έκσταση και, έπειτα, επαναλαμβάνεται βασανιστικά το ερώτημα:
Where are we going?
Where are we going?
Where are we going?
Έπειτα σιωπή.
Ανοίγω τα μάτια μου. Ο πονοκέφαλος έφυγε. Ένα τραίνο έχει μόλις σταθμεύσει στον Σταθμό Λαρίσης. Τελικός προορισμός—
Παρόμοια άρθρα:
- R.E.M. | Fables of the Reconstruction (1985) | άλμπουμ Οκτωβρίου
- Mogwai | Young Team (1997) | άλμπουμ σεπτεμβρίου
- ”Goddamn, man-child”- Lana Del Rey και ένας χρόνος Norman F*cking Rockwell
Για περισσότερη έμπνευση ακολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify.
